Door Jean-Yves Camus

Verschenen op 25 mei in Charlie Hebdo: Tuerie de Buffalo : un manifeste de la pureté blanche (PZ)

Wie is Payton Gendron, de koelbloedige moordenaar van tien Afro-Amerikanen op 14 mei in Buffalo? Een portret door Jean-Yves Camus.

Payton Gendron, die op 14 mei 10 Afro-Amerikaanse mensen doodde in een supermarkt in Buffalo (staat New York), is tot dusver alleen moord met voorbedachten rade ten laste gelegd. Deze juridische kwalificatie kan worden verhoogd met de verzwarende omstandigheid van een “racistische misdaad“, aangezien de 18-jarige meer dan 600 haatberichten op sociale netwerken heeft achtergelaten, alsmede een manifest van 180 bladzijden. Het is de inhoud van deze tekst die moet worden onderzocht om de valkuil van de haastige commentaren te vermijden, die zich veelal hebben beperkt tot het vermelden van het bloedbad als een gevolg van het systemisch racisme dat in Amerika bestaat of een daad die is geïnspireerd door de theorie van de “grote vervanging“.

Allereerst is de tekst van Gendron gestructureerd naar het model van de Australiër Brenton Tarrant, die in 2019 de anti-moslimaanslag in Christchurch, Nieuw-Zeeland, pleegde: de moordenaar ensceneert een fictieve dialoog door antwoord te geven op een denkbeeldige gesprekspartner die hem vragen stelt over zijn achtergrond en beweegredenen. Vanaf de eerste bladzijde verschijnt hetzelfde symbool van de zwarte zon, gebruikt door bepaalde nazi- occultistische stromingen sinds de “magiër” Karl Maria Wiligut, een valse helderziende en echte schizofreen, die in 1939 door Himmler aan de kant werd gezet. Net als Tarrant wijdt Payton Gendron het eerste deel van zijn tekst aan een obsessie: het verschil in vruchtbaarheid tussen blanken en “gekleurde” mensen, wat leidt tot de conclusie dat er veel meer is dan een “grote vervanging“: een “etnische vervanging” of “raciale vervanging“, ook wel “blanke genocide” genoemd. In de Amerikaanse context ligt de oorsprong van deze theorie niet in het essay van Renaud Camus uit 2010, maar bij twee zeer populaire auteurs uit de jaren twintig: Madison Grant en Lothrop Stoddard, auteur van het boek Rising Tide of Coloured People Against White Supremacy. Net als Tarrant hanteert Gendron het motto van de zogenaamde “veertien woorden“: “Wij moeten het voortbestaan van ons volk en de toekomst van blanke kinderen veiligstellen“, een mantra bedacht door de blanke supremacist David Lane.

Gendron geeft een vrij nauwkeurige definitie van zichzelf: hij noemt zichzelf populist, etno-nationalist, blanke supremacist, neo-nazi, etnodifferentialist (slechts één etnisch gedefinieerd volk in een bepaald land), fascist, racist. Maar hij verschilt op drie manieren van Tarrant en Breivik, de Noorse terrorist die in 2011 in Oslo moorden pleegde. Het eerste is zijn nadruk op de veronderstelde genetische inferioriteit van de intelligentie van mensen van kleur, een onderwerp dat een prominente plaats inneemt in zijn manifest. Ten tweede is hij, veel meer dan zij, gefascineerd door wapens, met details over de opties die hij had voor geweren, munitie, kogelvrije vesten, enz. Tenslotte is hij fanatiek antisemitisch: volgens hem zijn de joden veel gevaarlijker dan andere minderheden omdat zij alles controleren en manipuleren, zoals verordonneerd in hun religieuze teksten, waaruit hij vervalste passages citeert, volgens een methode die teruggaat tot de Middeleeuwen. Maar, in volgorde van prioriteiten, wil hij eerst diegenen aanvallen die demografisch de Witten overweldigen, en pas daarna de Joden, die voorbestemd zijn tot de dood of “als ze geluk hebben“, tot ballingschap.

Het onderzoek, waarvan de volgende fase de verschijning van Gendron voor de rechtbank op 9 juni is, zal uitwijzen of hij, zoals hij zegt, slechts in geringe mate is beïnvloed door personen die hij persoonlijk heeft ontmoet, en of het inderdaad het internet en de sociale netwerken zijn die hem, aan het einde van een uitdrukkelijke radicalisering (hij zou zijn daad in januari jongstleden hebben beraamd), hebben doen uitgroeien tot een moordenaar die tot een nieuwe categorie behoort: dat van terroristen die geen “eenzame wolven” zijn omdat zij medestrijders, denkers en virtuele intellectuele handlangers hebben.